W końcu przeczytałam tę powieść.Nie było lekko bo w międzyczasie człowiek robi multum innych rzeczy. Zacznijmy więc od początku. Głownym bohaterem jest Leo, chłopak wychowany na wsi. Mamy tutaj piękny język, nieco przesłodzony wręcz. Jest to też język poprawny.
Mamy tu sporo opisów przyrody i świata. Historia toczy się krótkimi rozdziałami. Leo na początku nas przyciąga. Chłopak ze skromnego domu, łaknący samorealizacji. Kochający rysować, malować. Ojciec oczywiście alkoholik. W książce jest sporo opisów i czasem zatracają one postać LEO. Język jest ciekawy ale jakby zniknęła gdzieś fabuła. Do końca nie wiem co Asia miała na myśli pisząc o Leo. Takich mężczyzn jak Leo znam wokół siebie, nie tylko mężczyzn ale i kobiet. Szukających swojego miejsca, swojej drogi w życiu. Jednak Leo nie przechodzi specjalnych przemian. Jest jednowymiarowy niestety.
Sama historia jest delikatna choć temat dotyczy nałogu , walki z porażkami. Kolejną rzeczą jaka mnie wkurza w tej powieści to brak chronologii i często o pewnych sprawach dowiadujemy się w połowie danego rozdziału. Mamy piękne cytaty Stachury, Geina itd. Każdy rozdział brzmi jak osobna opowieść albo tytuł wiersza.
Nasz bohater przeżywa pierwsze miłości, emigracje, studiowanie i inne problemy. Dodatkowo oczywiście zespół muzyczny. Poza tym ten słomiany zapał. Pali papierosy i rozważa życie. Kiedy jego ex bierze ślub on obserwuje ją z Facebooka. Znamy multum takich męczyzn wokół nas a nawet kobiet dlatego kiedy czytałam o Leo to czułam, że to o moim znajomym, moim ex. Jednak jest symbolem naszego pokolenia, utraconej męskości i naszych bezużytecznych czasów. Pogardy dla ludzi, istnienia.
Lubię Leo bo jego porażki są mi znane. Uciekasz do samodzielności, nie rozyumiesz czemu twoje życie jest takie a nie inne. Czemu ktoś spotyka męża/żonę a Ty sobie patrzysz. Czemu tacy jesteśmy? Czy da się życie polepszyć? Czy każdy ma swoją historię.
Nasze nieudane związki są naszą lekcją a jednak są ludzie, którzy spotykają jedną osobę i zakładają rodziny. Leo wspomina dawne czasy, żyje nimi. Znamy to. Nawet McDonald’s wprowadził ostatnio hity 2000 roku. Kochamy przeszłość, większość stara się wspominać ją jak najlepiej. Tak jak asia jestem z pokolenia, którego nie znało Internetu. Dzieci przełomu tak jak nasz bohater, artysta jakich wielu.
SŁODKI LEOŚ
Bohater jest w tej historii przesłodzony. Brakuje mu jakiejś iskry, jest mimozą. Jego życie po prostu jest smutne. Czytając te książkę wspominam swoje dawne czasy kiedy to z pisarzami i poetami chodziliśmy do różnych miejsc, popijaliśmy alkohol. Zawsze były pieniądze na alkohol chociaż nie wiadomo skąd. Czuć tu klimat dawnych lat, marzeń bo Leo to MARZYCIEL taki jak MY a przynajmniej MY kiedyś. wczoraj kiedy byłam w MLECZARNI przypomniałam sobie „tamte czasy”. Zawsze były pieniądze, ludzie więcej fundowali, zapraszali. Nie byliśmy lepsi.
Także LEO przeżywa rozczarowania, żadna kobieta go nie chce ale on z tego powodu nie odczuwa nienawiści do kobiet. Jest takim wrażliwcem, który nie ogarnia. Asia jest szczegółowa, opisuje wszelkie zapachy, smaki jakby malowała słowem. Odczuwa samotność i bezradność wobec swoich nieudanych wyborów.
Joanna Lech, ur. 1984 w Rzeszowie. Jako pisarka debiutowała powieścią „Sztuczki” (Nisza, 2017) nominowaną do Nagrody Literackiej Nike i Nagrody Literackiej Gdynia. Wydała także powieść „Kokon” (W.A.B., 2019) i „Drapieżcy chmur” (W.A.B., 2025). Redaktorka antologii wierszy „Znowu pragnę ciemnej miłości” (W.A.B., 2018). Autorka tomów wierszy: „Zapaść” (nominowana do Nagrody Poetyckiej Silesius), „Nawroty” (nominowana do Nagrody Literackiej Nike), „Trans”, „Piosenki pikinierów”, „Nocne i niecne”. Laureatka wielu konkursów literackich, w tym nagród głównych w konkursach: im. R. M. Rilkego, im. Jacka Bierezina oraz PTWK. Stypendystka m.in. Miasta Krakowa, Fundacji Grazella, Domu Pisarzy Ventspils, projektu Once Upon a Deadline, Wyszehradzkich Rezydencji Literackich, Czeskiego Centrum Literackiego oraz Praga UNESCO. Mieszka w Krakowie.