Nasi rodzice dbają o rzeczy. W większości przynajmniej jest to pokolenie ludzi przywiązanych do wspomnień, miejsc i ludzi. W większości bo też są to ludzie po rozwodach. W mojej rodzinie też nie było łatwo.
Współczesny świat nie pielęgnuje relacji i miłości. Przyszedł koronawirus. Pokazał jak bardzo ważne w naszym życiu są relacje. Jeśli chodzi o moje relacje w życiu zawodowym bywało różnie. Nie jesteśmy idealni. Niestety o miłość trzeba dbać ale nie tylko. Na czym to polega? Na tym,że każdy z nas ma swój los. Kiedy masz obok kogoś kto cię kocha to ta osoba towarzyszy i w smutkach i w radościach. Po prostu jest. Jesteśmy pokoleniem, które nie dba o to co było. Nie myślimy o przyszłości.
Wspominam czasy Liceum i częso myślę czy gdyby wtedy był koronawirus nauczyciele i inni dostrzegliby mój potencjał? Jesteśmy pokoleniem ego-ludzi. Życie niewielu ludzi nas interesuje. Dlatego posiadanie obok dzieci i miłości to pewne zwycięstwo. Na studiach mówiono mi ,że każda rodzina posiada pewne zasoby. To oczywiste. Każdy z nas rodzi się w rodzinie, która ma pewną moc. Zasobem jest posiadanie przez rodziców dobrej pracy. Pewność, że są pieniądze gdyż pieniądze dają możliwości. Wielu ludziom zarzuca się,że są bogaci. Dzieci z bogatych domów często muszą przejść pewne chrzty by zasłużyć na to na co zapracowali rodzice. Ktoś kto urodził się w biednej rodzinie od razu ma gorszy start. Jednak nie zapominajmy,że Polska to kraj socjalny.
Czym wobec tego jest solipsyzm?
Pogląd filozoficzny głoszący, że istnieje tylko jednostkowy podmiot poznający[2], cała zaś rzeczywistość jest jedynie zbiorem jego subiektywnych wrażeń – wszystkie obiekty, ludzie, etc., których doświadcza jednostka, są tylko częściami jej umysłu.
Podobnym poglądem jest materialistyczny agnostycyzm, mówiący, że nic poza umysłem jednostki nie może być absolutnie udowodnione; wszystko inne może być po prostu iluzją, wyobraźnią lub czymkolwiek mającym miejsce (egzystującym) w obrębie umysłu danej osoby.(WIKIPEDIA)
Pokolenie EGO nie patrzy na uczucia. Świat jest widziany tylko w naszej głowie. Wielu ludzi przypomina ściany. Żyją w swoim kącie i na tym kończy się ich świat. Świat na zewnątrz ich nie interesuje.
Człowiek jest w centrum. Nic się nie liczy więcej. Ludzie rzadko kiedy o tobie myślą. Chyba, że ci zazdroszczą. Niestety zazdrość to już temat na osobny wpis, który pojawi się wkrótce! Miłego dnia 🙂
