Nasza ukochana Amerykana początku lat 80-tych plus religia. To musi być połączenie magiczne. Zwłaszcza, że jest to historia na faktach. Mamy małe miasteczko w okolicach Dallas. Kościół metodystów , który pozwala na większą wolność niż nasz katolicki. Mamy więc pastorkę i chór, typowo amerykańską sielankę małego miasteczka. Mamy dwie a właście trzy różne kobiety.
Pewną siebie, wysportowaną matkę dwójki dzieci Candy Montgomery (Elizabeth Olsen), która mieszka w pięknym domu. Jej mąż Pat jest matematykiem, szary i skromny taki „dobry chłop”, wręcz poczciwina. Trudno mu zarzucić cokolwiek poza tym, że jest także przeciętniakiem w łóżku. Wszyscy żyją w swoim małym świecie, typowo amerykańskiej bajce a raczej bańce. Pewnego razu podczas turnieju gry w siatkę nasza głowna bohaterka upada na Allaina lub on na nią. Wtedy ona czuje podniecenie. Przez ten moment i nakręca się na romans. O swoich pragnieniach opowiada przyjaciółce.
Romans się urzeczywistnia. Jest utrzymywany w wielkiej tajemnicy i w sumie do końca nie znamy powodu romansu. Nasza bohaterka po prostu znudziła się. Szuka ucieczki od nudy, jest frustrowana ale nie ukazuje tego. Widzimy piękną, zdeterminowaną kobietę,która dzielnie spełnia swoją rolę. Stany Zjednoczone w latach osiemdziesiątych wyglądały zdecydowanie inaczej.
Jak to zazwyczaj z romnsami kończą się źle. Ten romans również się kończy. Obie strony akceptują ten fakt. Przyznają, że kochają swoich bliskich. Czas płynie, Betty zachodzi w ciążę.Rodziny wzajemnie się wspierają także w kwestii wychowania. W pewnym momencie Betty pyta czy Candy miała romans z jej mężem. Ona mówi, że tak.
SIEKIRA- CZYLI NIE DOSTANIESZ GO
Pod wpływem agresji i afektu Betty chce zabić Candy. W efekcie Betty zostaje zamordowana przez Candy. Zamordowanie człowieka siekierą przypomina horror. Nie jest to normalny stan. Jednak nasza bohaterka autentycznie ratuje swoje życie. Nasza B, żona Allaina cierpi na depresję. Nie są szczęśliwi ze sobą. Siekiera jako narzędzie zbrodni kojarzy się z największym okrucieństwem , z rzezią. Bez wątpienia nie pasuje do słodkiej i sympatycznej Candy Montogmery, idealnej żony. Cudowną postacią w serialu jest bez wątpienia adwokat Don Crowder. Czyli adwokat, który zajmował się do tej spory sprawami gospodarczymi.
Proces oczywiście stae się wydarzeniem. W takim „spokonym miasteczku” morderstwo z siekierą wydaje się czymś niesamowitym. I kim staje się Candy? Ze statecznej pani domu, która żyła według zasad panujących w spokojnym miasteczku staje się potworem, morderczynią. Potrafi także po zabójstwie odgrywać spektakl. W tym uczestniczą dzieci.
Ciężko nam ocenić Candy. Nie było świadków internetu, telefonów komórkowych. Nie ma usprawiedliwienia i dowodu, że Candy po prostu się broniła.
REAKCJA BLISKICH CZYLI MĄŻ I PRZYJACIÓŁKA
Mąż trwa przy swojej ukochanej żonie i mówi nawet, że cieszy się iż nie stało się to odwrotnie. Mamy tu wiernego męża, spokojnego człowieka, który wybacza żonie morderstwo i zdradę a w kontraście depresyjną Betty, która nie akceptuje zdrady.
DISNEY+ stworzył już serial o tej tematyce pt: CANDY: ŚMIERĆ W TEKSASIE
Ogólnie historia przedstawiona w filmie ukazuje, że stabilizacja wcale nie jest wskazana. Stabilizacja bywa szkodliwa. Stabilizacja to złudzenie ludzkości. Stabilizacja zawsze była moim marzeniem ale ona nie istnieje. Możemy mieć pewną codzienność, która ulega zmianie.
Postać „Candy Montgomery” to postać kobiety, którą przytłoczyło stabilne życie a lekarstwem miał stać się romans. Inne czasy a jakby problemy te same. Odwieczny romans. Te same problemy od wieków.
Czy stabilizacja to rzeczywiście szczęście?